PALAMANER, zorg voor leprapatienten

[wppa type=”cover” album=”3″ size=”100%”][/wppa]

Twee kilometer buiten Palamaner ligt een kleine nederzetting, Emmausdorp, gebouwd in de zeventiger jaren door het Zwitserse Emmaus. Er wonen ongeveer 25 gezinnen. In 1996 zijn de huisjes met donaties vanuit Nederland onder supervisie van John Houtbraken gerenoveerd. In 2008 zijn er via Suryodaya nog vijf nieuwe bijgebouwd. De mensen kunnen er gratis wonen, onze stichting zorgt voor het onderhoud.

Mevrouw Vallyamma, een weduwe met lepra, woont in een van onze huisjes in Emmaus. Haar buurvrouw helpt haar (2014).

Oorspronkelijk was het een echte leprakolonie. Omdat deze ziekte is teruggedrongen komen er gelukkig nauwelijks nieuwe patiënten bij, terwijl de oude overlijden. Hun plaatsen worden ingenomen door gehandicapte en hulpbehoevende mensen die nergens terecht kunnen.

In 2018 woonden er nog tien met lepra besmette gezinnen in het dorp. Elke eerste zaterdag van de maand komen deze en 15 andere leprapatiënten die niet in Emmaus zelf wonen bij elkaar om een rantsoen rijst en de noodzakelijke medicijnen in ontvangst te nemen. Dit wordt betaald door Suryodaya. Voor het overige moeten ze voor zichzelf zorgen. Sommigen verzamelen plastic of hout voor de verkoop, anderen bedelen. Er is ook een man die als straatmuzikant de kost verdient. Vanwege onze goede medische begeleiding heeft geen van de kinderen lepra en gaan ze gewoon naar school. De zorg voor deze families en voor de alleenstaande hulpbehoevenden wordt gedragen door het Helena-klooster in Palamaner. JesuRaj, een medewerker van het klooster, organiseert de voedselvoorziening, bezoekt de gezinnen regelmatig en verleent medische hulp. Als er ernstig zieken zijn zorgt hij dat die worden opgenomen in het Emmaus-ziekenhuis in Palamaner. Door onze bemiddeling heeft hij de beschikking over een eigen riksja. Hij kan daarmee de zieken naar het ziekenhuis brengen, maar ook de zakken rijst vervoeren.

Het Helena-klooster in het centrum van Palamaner

Het kleine Helena-klooster in Palamaner staat in het centrum van de stad tegenover het busstation. Het is gebouwd in en rond een oud kerkje dat stamt uit 1870, het begin van de katholieke missie in Palamaner. In een apart gebouw is een klein meisjesinternaat met 25 basisschoolkinderen waarvoor Suryodaya in 2008 de bouw van een nieuw sanitair blok betaalde. Er wonen drie zusters. Zij dragen ook de zorg voor het dorpshuis in Neerlagunta en hebben aan huis een bescheiden medische post. Daarheen komen dagelijks zeer arme mensen met klachten voor (bijna) gratis hulp. Elke dag komen er ook een tiental leprapatiënten en zwervers om  te eten. Ook deze maaltijden werden in 2018 betaald door Suryodaya.

Emmausdorp is oorspronkelijk gebouwd om melaatse mensen die nergens terecht konden een menswaardig bestaan te kunnen bieden. Melaatsheid is in India momenteel nagenoeg onder controle. Er komen nog wel nieuwe gevallen bij, maar het probleem is beheersbaar geworden. Preventie is nu het belangrijkst. Dit is een taak voor de overheid. Het Emmausdorp vangt nog een aantal “oude” gevallen op. Eigenlijk is het Emmausdorp op weg langzaam een gewone wijk te worden van het nabij gelegen dorp. De overheid heeft gezorgd voor een betonnen straat en er zijn percelen gereserveerd voor nieuwe woningen. Dat is een goede ontwikkeling. Voor ons betekent het dat we ons kunnen beperken tot het ondersteunen van de (ex)melaatsen die er nu nog wonen en de opvang van een klein aantal totaal gemarginaliseerde mensen die anders op straat zouden creperen. Zo krijgt het oudste Suryodaya-project dat nog stamt uit de tijd dat Arogyamma & John in het Emmaus-Swiss leprosy hospital werkten (1980-1981) langzaam een ander karakter.