MARTALLI, highschool

In Martalli brachten we ook een bezoek aan de highschool. Het onderwijs in India is grofweg onderverdeeld in nurseryschool (kleuters), primaryschool (7 klassen basisschool), highschool (3 klassen VO) en college (4e en 5e klas VO). Daarna kunnen de leerlingen door naar het hoger beroepsonderwijs of de universiteit. De meesten gaan dan werken, als ze al zo ver komen.

Ze tellen hier gewoon door dus een school met 7 klassen is een basisschool, met 10 klassen is een highschool en met 12 klassen is een college. Lang niet alle scholen hebben een kleuterafdeling. Vaak hebben scholen de ambitie door te groeien tot een college, maar de meeste blijven highschool. Daar zitten dus kinderen op van 6 tot 16 jaar.

Het is heel normaal dat 50 tot wel 60 kinderen in een klas zitten. Een gewone school heeft wel 1200 leerlingen. Het totale docententeam bestaat dan uit ruim 20 docenten. Ter vergelijking: Het Dominicus College heeft 800 leerlingen en ongeveer 75 fte verdeeld over ruim honderd docenten. Daarnaast is er wat huishoudelijk personeel voor de schoonmaak en het koken. De leerlingen krijgen vaak een maaltijd op school. De school begint om half negen en gaat door tot 4 uur met een flinke pauze in de middag. Dus zes lesuren per dag, vijf dagen per week. Alle scholen hebben hun eigen uniform. Deze uniformen worden vaak, en ook op deze school, door Suryodaya gesponsord. Ze dragen sterk bij aan het gevoel van eigenwaarde van arme kinderen. Iedereen draagt dezelfde kleren, arm of rijk. De kinderen zien er ook allemaal goed verzorgd uit.

Om met deze grote aantallen leerlingen om te gaan wordt een strenge discipline gehandhaafd. Ik heb gezien dat kinderen in rotten van 4 werden opgesteld in jaargroepen en dan op militair klinkende commando's in de houding gingen staan. Zelfs het uitlijnen gebeurde op een manier die ik nog ken uit mijn militaire diensttijd. Ik zou ook niet goed weten hoe het anders moest als je met z'n twintigen 1200 leerlingen moet aansturen.

De highschool in Martalli is een sfeervol, maar oud gebouw in een paradijselijke omgeving. We spraken met het schoolhoofd en maakten kennis met het hele docententeam. Het schoolhoofd nam de gelegenheid te baat om ons te vragen of we niet voor een aantal computers konden zorgen. In de school is een computer voor de administratie. De kinderen zien nooit een computer. Als ze van deze school naar een college in de stad gaan hebben ze daardoor al een achterstand. Wij zien het probleem natuurlijk, maar onze middelen laten niet toe om aan deze wens te voldoen. Computers zijn niet onze core-bussiness zogezegd. Het valt wel op dat alle scholen die we bezoeken over computers beginnen. Het is de mensen niet ontgaan dat de IT-bussiness in Bangalore welvaart heeft gebracht. Ze willen hun kinderen ook deze kansen bieden. We hebben ook in Kollegal bij een andere school een aantal computers gesponsord en dat spreekt zich kennelijk rond. Maar momenteel is onze financiële ruimte beperkt en we denken dat we er verstandig aan doen de beschikbare middelen te besteden aan het voorzien in meer basale behoeften.

Ook op deze school worden we weer toegezongen en mogen we genieten van kleurig geklede jongens en vooral meiden die volksdansen en Bollywood-filmdansen voor ons uitvoeren. Het houden van een toespraak begint al aardig te wennen. De buitenlandse bezoeker is blij, gelukkig en dankbaar dat hij hier mag zien hoe het iedereen goed gaat en hoe alle leerlingen goed studeren en aan hun toekomst werken. Wij in Nederland proberen aan onze kant bij te dragen omdat we vinden dat iedereen recht heeft op goed onderwijs en een menswaardig bestaan. Enzovoort enzoverder.

Ik vond dit een inspirerend bezoek. De docenten wilden mij graag hun school laten zien en waren trots op hun kinderen en hun vak. Graag was ik natuurlijk tegemoet gekomen aan hun verzoek om een computerlokaal in te richten. Mijn handen jeuken zogezegd. Maar ja, we moeten ons nu eenmaal prioriteiten stellen.