OTTERTHOTTI, basisschool

Vanuit Martalli is het maar 20 minuten rijden over een slechte weg naar Otterthotti. De omgeving is prachtig. Alles is groen, vanwege de overvloedige regen van de afgelopen weken. Ook Otterthotti is een overwegend katholieke gemeenschap. In het hart van het kleine dorp staat de kerk, met daarnaast een school en een klein klooster. Hier wonen maar een viertal zusters, plus een pastoor. De school gaat maar tot de vijfde klas.

Tijdens ons bezoek hebben we lang gesproken met Sr. Philo over de sociale politieke situatie in deze grensstreek. Die is erg moeilijk. De mensen hier spreken Tamil, maar dat is niet de taal van deelstaat waar ze in wonen. Tot voor kort leefde in de uitgestrekte bossen in deze grensstreek een Robin Hood-achtige bandiet die veel steun had onder de lokale Tamil-bevolking. Hij leefde met zijn bende van smokkel en roof, maar verschafte aan de lokale mensen kennelijk ook een soort van bescherming. De overheid probeerde jarenlang een eind te maken aan deze situatie, maar pas recent is Veerappan gedood. In deze strijd werd door de overheid nogal slordig met de mensenrechten omgesprongen. Veel mannen zijn gemarteld en vrouwen zijn verkracht door soldaten. Deze instabiele situatie heeft veel ontwikkeling tegengehouden, maar was waarschijnlijk ook het gevolg van een gebrek aan ontwikkeling. De overheid heeft nooit veel willen investeren in deze streek waar een bevolking woont die ook niet veel loyaliteit voelt met hun regering van Karnataka. Het gevolg is dat de perspectieven voor de bevolking nog steeds minimaal zijn. Iemand die iets heeft gestudeerd gaat elders werken. De meeste mensen verdienen de kost in steengroeven die zo ver weg zijn dat de werkers meestal maanden van huis zijn.

De zuster waar we mee spraken organiseerde onder meer een soort van kinderparlement om kinderen te leren hun situatie te analyseren en om voor hun rechten op te komen. Tientallen kinderen zijn hierbij betrokken. Het klonk allemaal erg politiek, en het verbaasde me enigszins zo'n radicaal verhaal te horen nota bene van een non.

Wat ik ook leerde is dat het kastensysteem hier nog springlevend is, zelfs onder katholieken. Mensen weten nog steeds precies van elkaar van welke kaste ze zijn en eisen de privileges op die daarbij horen. Daar is voor christenen geen religieuze rechtvaardiging meer voor. Iedereen is immers voor God gelijk en je moet je medemens behandelen zoals je zelf behandeld wil worden. Dat is de theorie. De praktijk is nog steeds een andere en is geworteld in eeuwenoude tradities die niet snel veranderen. Degenen die daar belang bij hebben verzetten zich met alle macht daartegen, vaak met succes.